Rafael Bombelli (1526-1572) foi no seu tempo un coñecido enxeñeiro
hidráulico. Hoxe en día faise referencia a el cando falamos dos números
complexos porque foi o primeiro en en atreverse con ese refugado obxecto matemático. Curiosamente
os primeiros pasos con este tipo de números non se deron onde parecería
máis natural, co tratamento das ecuacións de segundo grao, senón que
apareceron no contexto das de grao 3.
Efectivamente, Girolamo Cardano xa chamara a atención sobre a cuestión cando considerou o seguinte problema no capítulo XXXVII do
Ars Magna:
divide 10 en dúas partes tales que o produto de ambas sexa 30 ou 40, é claro que este caso é imposible
A ecuación cuadrática ligada a este problema (no caso de tomarmos 40 como o valor do produto),
x2+40 = 10x e Cardano obtén como solucións $${ x }_{ 1 }=5+\sqrt { -15 } \quad \quad \quad \quad { x }_{ 2 }=5-\sqrt { -15 } \quad \quad \quad $$
Cualificando o resultado tan
sutil como inútil, Cardano non pasou de aí. En todo caso, podía aparcar a cuestión argumentando que este tipo de problemas cuadráticos son absurdos. Pero non tardaría en bater con outra dificultade que non se podía desprezar con tanta alegría. Ao abordar a resolución da ecuación cúbica volverían a aparecerlle raíces cadradas de números negativos. No capítulo do Ars magna adicado ao caso de
cubo igual a cousa máis número trata coa seguinte ecuación:
$${ x }^{ 3 }=15x+4\quad \quad \quad \quad [1]$$
Aplicando o seu método de resolución obteríase como resultado
$$x=\sqrt [ 3 ]{ 2+\sqrt { -121 } } +\sqrt [ 3 ]{ 2-\sqrt { -121 } } $$
Como isto non entra dentro dos parámetros das matemáticas daquel tempo, considérase que a fórmula non era válida para este tipo de ecuacións, que se cualifican de
irreducibles. Outra vez Cardano aparca o problema. Non pasaría de aí.
Quen se atrevería a cruzar esta liña había de ser Bombelli. Foi na súa obra matemática,
Algebra, da que no XVI se publicaran tres tomos. Dos outros dous volumes non se tiña noticia ata que
Ettore Bertolotti descubriu os manuscritos no 1923. É moi significativo
o que se conta no MacTutor History of Mathematics da universidade esocesa de St Andrews sobre esta obra, que nesta antes de mergullarse no uso de raíces cadradas de número negativos explicítanse as regras do produto dos signos que tan difíciles son de explicar ao alumnado de 1º da ESO:
+ ⋅ + = + – ⋅ + = – 8⋅ 8 = 64 (−4)⋅5 = –20
– ⋅ – = + + ⋅ – = + (–5)⋅(–6 )= 30 5⋅ (−4) = −20
Claro que se abrísemos a
Álgebra de Bomelli polo folio 70 do Libro I, o aspecto destas regras sería moi diferente ao que acabamos de escribir aquí. Por poñer un exemplo, a última das igualdades enunciábase deste outro xeito:
Máis 5 veces menos 4 fai menos 20
Do anterior podemos sacar un par de leccións. A primeira, que sen vimbios non se pode facer un cesto. Con estes saberes na faltriqueira estamos en mellores condicións de enfrentármonos ás raíces cadradas de negativos. Con todo, isto non significa Bombelli que tome en consideración as solucións negativas das ecuacións nin que admita coeficientes negativos. No estudo da resolución de ecuacións polinomiais seguirá distinguindo toda unha serie de casos co fin de que todos os coeficientes sexan sempre positivos. Os avances na selva das matemáticas, como vemos, foron construíndose aos poucos e con moito esforzo. A segunda das leccións é que unha boa notación facilita a comprensión das ideas matemáticas. Neste aspecto Bombelli tamén sería un innovador.
Álxebra con aritmética
Xa vimos a orixinalidade e Bombelli no relativo a explicitar as propiedades do produto de números negativos. Pasemos agora á parte puramente alxébrica.
No folio 190 do segundo tomo da
Álgebra ocúpase do
Capitolo di cubo eguale a tanti e numero. Para intentar captar mellor o sabor do momento ímola escribir coa notación orixinal.
$$\overset { 3 }{ \smile } \quad Eguale \quad à \quad 6\quad \overset { 1 }{ \smile }
\quad p.40\\ { x }^{ 3 }\quad =\quad 6x\quad +40\quad \quad \quad [2]$$
Aínda que a notación de Bombelli non tivo éxito, non podemos deixar de
recoñecer a habilidade para trazar os camiños do futuro. A vía do
establecemento dunha notación concentrada para expresar ideas
matemáticas estaba comenzando a desenvolverse e el foi un dos
precursores. Pensemos que Cardano non usaba ningún tipo de símbolos.
Nunha entrada anterior xa comentaramos como Cardano resolve a cúbica sen termo en x
2
$${ x }^{ 3 }+px+q=0\quad \quad \quad \quad [3]$$
Mediante a fórmula
$$x=\sqrt [ 3 ]{ \frac {- q }{ 2 } +\sqrt { { \left( \frac { q }{ 2 }
\right) }^{ 2 }+{ \left( \frac { p }{ 3 } \right) }^{ 3 } } } +\sqrt
[ 3 ]{ \frac { -q }{ 2 } -\sqrt { { \left( \frac { q }{ 2 } \right)
}^{ 2 }+{ \left( \frac { p }{ 3 } \right) }^{ 3 } } } $$
No caso da nosa ecuación [2] temos que tomar p=-6 e q=-40 polo que obtemos a seguinte solución :
$$R.c.\left\lfloor 20.p.R.Q.392 \right\rfloor .p.R.c.\left\lfloor 20.m.R.q.392 \right\rfloor \\\sqrt [ 3 ]{ 20+\sqrt { 392 } } +\sqrt [ 3 ]{ 20-\sqrt { 392 } }$$
Outra vez a notación de Bombelli é tan moderna que se nos fai transparente e non precisa explicación. Agora fai uso da seguinte suposición:
$$\sqrt [ 3 ]{ 20+\sqrt { 392 } }=a+\sqrt { b}\\ \sqrt [ 3 ]{ 20-\sqrt { 392 } }=a-\sqrt { b}$$
Como sabía que a solución da ecuación era
x=4:
$$ x=\left( a+\sqrt { b } \right) +\left( a-\sqrt { b } \right) =2a=4$$
Entón
a=2. Xa pode buscar sen ningunha dificultade o valor de
b desenvolvendo o cubo do binomio:
$${ { \left( 2+\sqrt { b } \right) } }^{ 3 }=20+\sqrt { 392 } $$
É inmediato obter o valor
b=2 . De aí que:
$$R.c.\left\lfloor 20.p.R.Q.392 \right\rfloor .p.R.c.\left\lfloor
20.m.R.q.392 \right\rfloor \\ eguàle\quad 2.p.R.q.2 \quad\quad 2.m.R.q.2\quad eguàle\quad 4\\ \sqrt [ 3 ]{ 20+\sqrt { 392 } } +\sqrt [ 3 ]{ 20-\sqrt { 392 } }= \left( 2+\sqrt { 2 } \right) +\left( 2-\sqrt { 2 } \right) = 4$$
Unha pequena anotación fóra de liña. Como poderíamos introducir nunha aula de ensino secundario esta ecuación? Desde o punto de vista da súa resolución penso que o mellor contexto sería no momento en que tratemos das funcións. Teriamos que obter o punto de corte de dúas funcións ben coñecidas. Unha pequena contextualización do comentado máis arriba pode dar lugar a comprender o poder desas ferramentas das que dispoñemos hoxe en día. Con elas un alumno da secundaria pode, sen maior dificultade, abordar problemas que estaban nos límites do coñecemento matemático a mediados do XVI.
Álxebra con xeometría
Bombelli segue os pasos de Cardano, usa os seus métodos de resolución ata tal punto que, por exemplo, no capítulo de Cubo e tanti eguale a numero, usa a mesma ecuación que el
$${ x }^{ 3 }+6x=20\quad \quad \quad \quad [4]$$
que xa resolvéramos
noutra entrada, cando falamos precisamente de Cardano. Daquela tomando
p=6 e q=-20 polo que obtivemos a sorprendente igualdade
$$y=\sqrt [ 3 ]{ 10+\sqrt { 108 } } +\sqrt [ 3 ]{ 10-\sqrt { 108 } }=2 $$
que cos métodos aritméticos de Bombelli deixaría de ser tan sorprendente. Como sabemos que x=2 é solución
$$ x=\left( a+\sqrt { b } \right) +\left( a-\sqrt { b } \right) =2a=2$$
entón tomando como valor para
a a súa metade (
a=1), podemos pasar a calcular b mediante a igualdade:
$${ { \left( 1+\sqrt { b } \right) } }^{ 3 }=10+\sqrt { 108 } $$
Obtemos b=3. Velaí a seguinte conclusión:
$$\sqrt [ 3 ]{ 10+\sqrt { 108 } }=1+\sqrt { 3}\\ \sqrt [ 3 ]{ 10-\sqrt { 108 } }=1-\sqrt { 3}$$
Para xustificar este resultado Bombelli volve a desenvolver o cubo dun binomio ao estilo da época, isto é, desmontando unha figura cúbica en pezas.
 |
| Estilo s.XVI vs. reinterpretación s. XX |
Pero outra vez Bombelli fai un novo engadido. Achéganos outra xustificación de carácter "plano" (bidimensional). Con isto deslígase o grao da ecuación da dimensión da xustificación xeométrica. Outro pequeno avance que non culminaría ata que Leibniz, nunha carta a Huygens, no 1673, ofrece a primeira verificación puramente alxébrica da resolución da ecuación cúbica.
Resolución plana dunha ecuación cúbica
Na seguinte aplicación temos un resolutor automático baseado na idea de Bombelli [podes facer scroll coa roda do rato]
Imos intentar explicar algo as ideas que xustifican esta aplicación.
Sexa
x=BC=HX
Aplicando o teorema da altura ao triángulo rectángulo
BDE, e tendo en conta que tomamos
CD=1, obtemos que
CE=x2
Construímos un cadrado de lado
HI e área
20 (ou
q, en xeral). Con
BO=HC=6 (ou
p, en xeral), aplicando outra vez o teorema da altura ao triángulo rectángulo
EIM:
$$20={ HI }^{ 2 }=EH\cdot HX=EH\cdot BC=(EC+CH)\cdot BC=\left( { x }^{ 2 }+6 \right) x={ x }^{ 3 }+6x$$
O golpe final
Volvamos ao comenzo, consideremos outra vez a ecuación
$${ x }^{ 3 }=15x+4\quad \quad \quad \quad [1]$$
Que tiña como solución:
$$x=\sqrt [ 3 ]{ 2+\sqrt { -121 } } +\sqrt [ 3 ]{ 2-\sqrt { -121 } } $$
Agora as consideracións aritméticas de Bombelli volven a facer avanzar as matemáticas outro paso. Repitamos o procedemento xa comentado anteriormente:
$$\sqrt [ 3 ]{ 2+\sqrt { -121 } }=2+\sqrt { -b}\\ \sqrt [ 3 ]{ 2-\sqrt { -121 } }=2-\sqrt {- b}$$ $${ { \left( 2+\sqrt { -b } \right) } }^{ 3 }=2+\sqrt { -121 } \\ { { \left( 2-\sqrt { -b } \right) } }^{ 3 }=2+\sqrt { -121 } $$
É case inmediato obter o valor
b=1 polo que así, por fin, se xustificaría a solución:
$$x=\sqrt [ 3 ]{ 2+\sqrt { -121 } } +\sqrt [ 3 ]{ 2-\sqrt { -121 } } =\left( 2+\sqrt { -1 } \right) +\left( 2-\sqrt { -1 } \right) =4\quad \quad \quad [5]$$
Claro que, esta notación moderna pode deturpar o espírito orixinal da
Algebra de Bombelli. Por esta razón escribo con remorsos esta última igualdade. Escribir a cadrada de
-1ou o número imxainario
i levanos a caer nun anacronismo inxustificable xa que leva implícito toda a mochila do rico desenvolvemento do corpo dos números complexos. Bombelli, certamente, non tiña esa mochila.
Así e todo, escribir a raíz cadrada dun número negativo tal e como veño de facer en [5] tampouco lle fai xustiza a Bombelli. Volvendo á súa notación, el escribía así a raíz cadrada de 4:
R.c.4. Xa que logo podería ter escrito:
$$2.p.R.c.m.1\\ 2+\sqrt { -1 } $$
Pero non o fixo. Posiblemente foi máis alá ao expresar a anterior expresión como
2.p.d.m. Onde
p.d.m tería case o significado do noso número imaxinario
i. Non se trata de escribir a raíz cadrada dun negativo, Bombelli,
xa a tiña calculada e usaba ese resultado como un número co que operar nas mesmas condicións que calquera outro. Tiña razón Cantor, a esencia das matemáticas son a súa liberdade.
P.S.: como exercicio para o alumnado do ensino secundario, estaría ben estudar as solucións das cúbicas sen termos en
x2 mediante os puntos de corte entre as gráficas das función
y=x3 e a dunha unha recta
y=mx+n. Nesta entrada xa hai unha pequena colección de propostas en [1], [2] e [4]
Recursos:
Álgebra, Bombelli
Rafael Bombelli, MacTutor History
of Mathematics archive
Una historia de las matemáticas para jóvenes III. La historia de las ecuaciones, Ricardo Moreno Castillo, Editorial Nivola
Cardano y Tartaglia. Las matemáticas en el Renacimiento italiano, Francisco Martín Casalderrey, Editorial Nivola
El universo de las matemáticas, William Dunham, Editorial Pirámide
Bombelli's Algebra (1572) and a new mathematical object , Giorgio T. Bagni
